smutki

a co jeżeli czasem nachodzą mnie smutki

zupełnie nieuzasadnione

lecz nachalne

że czas ucieka

że szczęście przemija

że ciągła niepewność

że strach przed nieznanym

że samotność czycha

że bezpieczeństwo to tylko słowo puste

skradają się niewinnie

przylepiają do palców

przenikają do naskórka

i głębiej

i coraz mocniej

trują krew

i wgryzają się w duszę

i na nic wtedy 

cały misterny plan

i optymizm 

i  serce lekkie

i znowu ten kamień u szyi 

i znowu wszystkie wątpliwości

czy to brak konsekwencji

czy złośliwy chichot losu

nie wiem

nic

oprócz

swojej bezbronności

 

780g szczęścia

istambul, styczeń 2012

były przygotowania i oczekiwanie

była niepewność i wątptliwości

ale dzisiaj

dzisiaj już jest!

są spragnione dłonie i cierpliwe myśli

i święto jest w całym domu

bo Kasia dostała swoje Nowe Dzieciątko

161 x 119,2 x 70,8 mm 

i całe 780 g wagi

:-)

bo wszystko jest możliwe...

ten bilet jest namacalnym dowodem na istnienie 

cudów

ten bilet nauczył mnie raz jeszcze 

że cokolwiek by się nie działo

waliło i paliło

(i stało 3 godziny  w polu pod łowiczem)

o swoje marzenia

trzeba walczyć do końca

do ostatniej kropli potu

i  za krótkiego oddechu

20 stycznia 2011

10:48 K: jestem w łowiczu i stoję tu od godziny mimo że za 15 min powinnam być w warszawie... i nie mam pomysłu co dalej...

11:07 K: jest duża szansa że nie zdążę  :-( mam anulować lot?

11:10 M : ojjjjj.. sam nie wiem... zadzwoń do lotu... może coś poradzą..

11:39 K: nie zdążę. mogę zamienić bilet na jutro za 811 zł albo anulować za 50 % biletu zwrotnego... jak możesz zadzwoń. przepraszam!

12:24 K: jadę na lotnisko  taksówką z żyrardowa... jest 1% nadziei 

12:37 M: trzymam kciuki!!!!!!!!!!!!!!!!! ale ostrożnie bo nawet istambul nie jest warty żaden wypadek!!!!

13:02 K: udało się!!!!!!!!!!! mam bilet i jestem pod bramką gatu! przepraszam!

13:06 M: niesłuchane! super! jesteś wielką KKK!!!

13:29 K: to jest totalnie niesamowite. totalnie! widocznie mam więcej szczęścia niż rozumu, albo Ktoś nade mną czuwa, albo Pan Bóg lubi naszą szaloną miłość, albo.. znam się na ludziach i dobrze wybrałam taksówkarza ;-) albo wszystko na raz :-)

13:33 M: leć już spokojnie- prosto do moich ramion szeroko otwartych..

13:43 K: lecę!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! :-*****

17:41 K: w taksówce. do Ciebie! już teraz jak po sznurku- wiza, celnicy, taksówka... to jest wspaniałe nowoczesne miasto! już wiem że było warto ... grunt to nigdy się nie poddawać! 

20- 22 istambul

 nie wierzę

nieśmiertelna

uważność. nowe ważne słowo. uwaga, koncentracja. nad tym co tu i teraz. nad tym co smakuje i cieszy oczy. nad tym co się kocha i do czego się  tęskni. nad tym co może przynieść radość. nad tym za co trzeba podziękować. być. czuć. dotykać. szukać.

moja uważność chyba od dawna ma dźwięk wyzwalanej migawki. pochylanie się nad małymi sprawami i nadawanie im subiektywnego piękna. szukanie blasku i tajemnicy w drobnostkach, zwykłostkach, codziennostkach, małostkach. odnajdywanie nowych światów tuż obok, na krawędzi parapetu, na brzegu łóżka, na załamaniach koca, który ciepło przytula kiedy Ty  nie możesz, w kącikach Twoich uśmiechów i w zakamarkach kochanych zmarszczek. okiem obiektywu widzi się więcej, cierpliwiej, dokładniej. i też piękniej. cieszy każda kolejna naświetlona klatka, każda nowa rolka. a później to oczekiwanie. niecierpliwe, ciekawe efektów- czy się udało, czy będzie tak piękne jak pokazała matówka. i końcowa radość kiedy już wiadomo. kiedy wracają kolory i wspomnienia, słowa zapamiętane przelotnie, detale nadające niepowtarzalny smak. smak tej jednej najpiękniejszej chwili zatrzymanej w kadrze, która właśnie zyskała swoją nieśmiertelność.

może właśnie dlatego tak bardzo kocham fotografię- bo pozwala oszukać czas, przedłużyć ulotny jak muśnięcie motyla na twarzy moment szczęścia, zamknąć jak w lampie alladyna migoczące okruchy prawdy, szczerości, przyjaźni, miłości, słońca, harmonii, ciepła, namiętności... pozwala zachować na zawsze. a później wracać i ogrzewać się gdy przychodzi zwątpienie, zmęczenie, szarość i duchy.

Pozwala wierzyć i mieć nadzieje że pewne rzeczy zachowują swoją prawdę doskonałą i  nigdy nie kończą...

więc jestem, uważnie zerkam dookoła i unieśmiertelniam swoje szczęście

tutaj

dobranoc

uwaga UWAŻNOŚĆ

znalazłam ostatnio  kilka cegiełek dających natychmiastowy uśmiech i Nadzieję...

uważność jest ważna

żyj świadomie

bez zmartwień

ps- nie wiem czy mogę je umieszczać tak bezkarnie tu na tym blogu, ale może poczekam aż ktoś mi zwróci uwagę.. ;-)

moje

Moje niepokoje uśpione. Moje przestrzenie nieoswojone. Moje za późne wstawanie. Ranne marudzenie. Przeciąganie się leniwe. Mój stół i moje serce, które uczy się czym jest optymizm. Moje wielkie radości i powracające  czasem smutki. Moja melancholia dla której nie mogę znaleźć miejsca- gdzie schowam, ukryje, tam bokiem i tak wypłynie. Mój czas, który dziś ma prawo tak wolno popłynąć, nie spiesząc się, nie pędząc. Moje cztery kąty swobody, spokoju i wolności.

Migawka strzela, puka, stuka. Film przewija się głośno, głośniej. Klatki naświetlają się jedna po drugiej. Gotowe rolki wróciły wczoraj. Dzisiaj skan. Zobaczmy czego dokonał nowy rybionek wrzucony od razu na głęboką wodę i zabrany w słoną podróż. Jest tęcza. Jest tak pięknie.

ufff

do M:
najgorsze już za sobą... może trochę szkoda że kciuków Nikt nie trzymał... ale...  mam już negatywy, baterię do rybionka co zaniemógł, dobrą 400setkę z myślą o istambule w deszczu , idę piotrkowską, lżejsza o połowę tego ciężaru co głowę zaprząta jak już wiadomo- niepotrzebnie- śnieg prószy leniwie, po drodze kupię faworki u bliklego i będę sobie dzisiaj po prostu szczęśliwa...

ciiii

wygrała bezsenność stres i zimne stopy

5 centymetrów ponad ziemią

niepokój i strach co ma wielkie oczy

noga w której krew nie płynie

i głowa w której wszystko się miesza

koniec

a teraz

pod grubym splotem szarej wełny

nagość

i Twój silny zapach między udami

przez chwilę przemknęła mi myśl, że jeszcze nigdy nie byłam w Tobie tak bardzo zakochana

aż po brzegi

aż po same końce

aż niewiarygodnie

naj

prześcieradła jeszcze mokre 

tak bezszelestnie paruje szczęście

sen

jesteś

niedowierzanie serca

i Twoje wilcze oczy

mój

moja najdoskonalsza świetlista wieczność

zamknięta w Twoich dłoniach

jak szkatułka z dziecięcą  tajemnicą

śpisz

tak cicho

tak pięknie

tak szczęśliwie

dzieli nas tylko 

pięć cichych kroków

tej zimnej posadzki 

a kiedy już położę swój oddech obok Twojego

milimetr po milimetrze

przykrywając się szczęściem

nie usnę

nie chcą przegapić

tego snu najdoskonalszego 

życie jest cudem

 

OPTYMIZM

ŚWIADOMOŚĆ WARTOŚCI MOJEGO ŻYCIA

RADOŚĆ KAŻDEGO DNIA

WDZIĘCZNOŚĆ

ŻYCZLIWOŚĆ

OTWARTOŚĆ

ELASTYCZNOŚĆ

Bądź jak ptak, który, gdy siada na gałęzi zbyt kruchej, czuje, jak spada, lecz śpiewa dalej, bo wie, że ma skrzydła.

— Victor Marie Hugo

TAK!

Są tylko dwa sposoby przejścia przez życie. Jeden, jakby nic nie było cudem, i drugi, jakby wszystko było cudem.

A.E

nieznośna ciężkość bytu

http://to-tu--to-tam.blogspot.com/2012/01/juz-wiem.html

no właśnie dlaczego?

dlaczego w ludziach tyle nieszczęścia, samobiczowania,

zgryzoty, palących lęków, niekończących się wątpliwości,

dlaczego od urodzenia uczeni jesteśmy 

martwić się, narzekać, rozdrapywać nasze rany,

wyolbrzymiać winy i rozczarowania

dlaczego w nas tyle zgody na otaczającą nas wszechobecną

frustrację

?

dlaczego nikt nie uczy od podstaw radości,empatii i współpracy

dlaczego wszystko można zamknąć w jedno bardzo polskie słowo

problem

wymiennie z tragedią, "starą bidą", ostatnio modną masakrą,

w najlepszym wydaniu jest "nie najgorzej"

dlaczego czytam kolejny blog ociekający

klaustrofobicznym smutkiem, żalem i rozdarciem

dlaczego skoro samozwańczy mistycy, poszukiwacze złotego środka, medialni szarlatani,

sprzedawcy wycieczek do krainy powszechnej szczęśliwości

tyle mają cudownych recept, pigułek na śmiech i życiową potencję, tyle czarodziejskich

wskazówek, rad, poradników

uśmiechaj się

ciesz się chwilą

smakuj życie

skupiaj na małych przyjemnościach

posadź kwiaty w ogródku

pij wodę

uprawiaj sport 

ćwicz jogę

i skacz po łóżku jak dziecko

a osiągniesz zen

osiągniesz ten życiowy orgazm

wrócisz do natury

i happy end

a ja się pytam

i co z tego wynika

po co komu na co

ta tajemna wiedza 

podszyta fałszem

skoro dookoła 

w każdym małym  życiorysie 

puszka pandory

i wszystkie plagi egipskie

skoro

czuję ten kamień uwiązany u serca

ten ciężar każdego oddechu

jak zaraza najgorsza

bo nieuleczalna

czy to z mlekiem matki-polki wyssałam tą nachalną skłonność 

do umartwiania się, wewnętrznej depresji, uwypuklania "życiowych porażek"

drobnych potknięć, rozchwiań serca

czy

ten trujący jad polskiego pesymizmu

trwale rozlał się po moim sercu

i na zawsze zanieczyścił nerwosploty odczuwania

i nawet kiedy czasem wychodzi w tej szarości ogólnej 

słońce

nawet kiedy radość przeciska się uparcie 

przez grubą bezpieczną powłokę straconych szans, niepodjętych wyzwań, zapomnianych rozkwitów

i wzruszeń

wstyd się przyznać nawet przed 

Sobą samym

że szczęście często przelatuje nam koło nosa

że wszystko może być prostsze niż nam się wydaje

że może chodzi tylko o to żeby

zatrzymać się

docenić

podziękować

i się szeroko uśmiechnąć

a nawet jeśli

jest obok ktoś

kto dostrzeże ( zbyt często z nieumiejętnie ukrywaną zazdrością- niestety)

że się udało

zrzucić na chwilę płaszcz kieszeni pełnych codziennego nonsensu 

zaprzeczamy

szybko, wstydliwie, z samo-pokutą na twarzy i w sercu

bo o szczęściu mówić nie wolno

bo szczęście należy wiecznie kontestować

podważać

podejrzewać 

spoglądać jak na intruza

nieznajomego który może nas wyrwać z tej bezpiecznej lepkiej mieszaniny

dusznych spojrzeń pełnych żalu

głośnych twardych westchnień dezaprobaty
zbiorowa depresja, apopleksja i dystans
wrodzona niechęć i marudzenie

bo szczęście bywa na filmach

widuje się je też czasem ,,na zachodzie''

bo na szczęście nas nie stać

bo ojciec, bo matka

bo córka, bo kochanka

bo dzieciństwo nie takie,

niesprawiedliwe spłodzenie, urodzenie,karmienie

w lęku dorastanie

w winie dojrzewanie

w nerwach zasypianie

wyrzuty, zarzuty, krzyki i trzaski

kwas solny wylewany

bo szczęście nie spadnie nam z nieba

bo grzech, bo pokuta i kara
bo emocjonalne zaniedbanie, duchowe zwapnienie
bo użalanie się nad sobą

bo na szczęście nie zasługujemy

bo na szczęście trzeba ciężko zapracować ( w kamieniołomach najlepiej)

bo...

na szczęście

na szczęście

na szczęście

Proszę Państwa ja postanowiłam się leczyć

i choćbym miała odgryźć tą pępowinę

polskiej nieznośnej ciężkości bytu 

choćbym miała zagryźć w sobie

ciążącą przeszłość i palące nawyki

uwolnię się

sama dla Siebie

nauczę się uśmiechać

codziennie szerzej

w ślad za Tobą...

Ktoś 

mi tu dzisiaj przypomniał 

że do Twoich urodzin zostało

4 miesiące

co oznacza że do

,,okrągłych urodzin''

jest 2 lata i 4 miesiące

co oznacza że jeśli chcę się

wywiązać z obietnicy 

prezentu

adidasy na nogi 

i bez marudzenia

ps- podobno w tym roku mam pobiec 10km

w mniej niż godzinę

za rok 20km

a za 2...

42?!


ps2- wczoraj oddałam filmy do labu
!

krew z nosa

staram się nie podchodzić do okien
nie wyglądać
nie patrzeć
i też
nie czuć
nie myśleć
bo wiem że nic mnie tu nie czeka

a kilka tych kolejnych dni i nocy
to walka o przetrwanie
walka z samą sobą
walka ze smutkiem, marazmem i rozczarowaniem

bo ta nauka
jak krew z nosa
i brak kierunku
i barak perspektywy

czy to możliwe że jeszcze tydzień temu
oddychaliśmy słońcem
zasypialiśmy w zachwycie
i wszystko było tak cudownie beztroskie???

czy to możliwe że gdzieś tam został ten piękniejszy kawałek świata?
mojego Świata???

ostatnia deska ratunku

smutne smutki

puste pustki 

szare szarości

cała cichnieję

gasne

zanikam

jak ostatnia deska ratunku

ten wschodzący Paryż

różowych oddechów

kiedy najpiękniej

jak tylko można 

mówiłeś

kocham

znikanie

mam ochotę zniknąć sobie 

cicho

udawać że mnie nie ma

zagrać z wami w chowanego

przykryć się szczelnie kołdrą

aż po końce krótkich oddechów

i

nie wracać

do nieodpisanych życzeń noworocznych 

fejsbukowych zaczepek i wiadomości

wścibskich pytań
znajomych, przyjęć i konkretów 

opowiadając te same historie

nawet nie będąc pewna

czy ktokolwiek chce ich słuchć

zniknąć tak

...

skrzaty

i znowu ta sama melodia

znowu rytmiczne snucie

i odbijanie się od ścian

szarość zabija każdą iskrę radości

tak trudno jest ochronić

ten wspaniały ładunek

ciepła i koloru

którym nasiąkałam

przez ostatnie 

najcudowniejsze 

wschody słońca

i zachody księżyca

czuję się jakbym spadła z wysokości

i roztrzaskała się o bruk

a kiedy podnoszę z trudem głowę

tylko

szarość, kurz i zniechęcenie

ratuje mnie jednak

ten wspaniały Bunt

że nareszcie 

nie muszę doszukiwać się piękna 

tam gdzie go wcale nie ma 

i nigdy nie było

Łódź, łódzkość

piękna swoją brzydotą

nareszcie nie muszę się okłamywać

bo widziałam nareszcie

Piękno

piękne

wielowymiarowe 

i nieskończone

pomagają też Skrzaty

które przypominają mi 

na każdym kroku

że istnieje gdzieś przecież

bezinteresowny

szczery uśmiech który wszystko ogrzewa

bo Ktoś kupił świeże bułki

mleko i masło

Ktoś wypucował szkło i kryształy

w dębowym meblu

Ktoś ubrał drzewko choinkowe

najpiękniej jak się dało

Ktoś czuwa

Ktoś Kocha

Ktoś czekał

i dlatego mimo wszystko warto wracać

bo 

najpiękniejsze widoki

i najczystsze kolory

nie zastąpią 

Mamy

powrót! ratunku!!!

dopiero teraz widzę jak przewrotna jest nazwa tego Miejsca
rozstania i powroty miały dla mnie do tej pory tylko jednokierunkowy sens

teraz ze zdumieniem stwierdzam
ze kierunki są dwa
choć kończą się znakiem drogi bez wylotu

jednokierunkowo pozytywny powrót
do Twoich dłoni, ramion i snu ciepłego

dzisiaj

drugi kierunek zaskakująco przygniata
bo oznacza powrót do rzeczywistości
nie jest pełnowartościową alternatywą
jest pogodzeniem się z zimnem, deszczem,
szarym bezkresem rozczarowań
i własnych ograniczeń

i jeszcze nasze diabły
wylazły spod skóry
na sam koniec

jakby zewnętrznych smutków
i kapań było mało

a ja ciągle pod stopami czuje
księżycowy pył
i drobiny spadających gwiazd