(nie)chęć

w ogóle nie czuję że jadę do Ciebie i do Moskwy
tak tęskniłam, tak marzyłam, tak się cieszyłam

od tylu dni i tygodni czekałam na ten moment
a teraz

jakaś pustka

i niechęć

już się przyzwyczaiłam do tego Sama

już nawet polubiłam ten mój świat bez Ciebie

i znalazłam w nim swoje miejsce i Harmonię

a teraz wiem, że te kilka następnych dni może  ten misterny domek z kart

zburzyć

i z każdą minutą mam coraz większą ochotę napisać Ci że 

nie chcę do Ciebie jechać

nie chcę Moskwy 

i Twoich dłoni

nie chcę znowu wspinać się na szczyty

razem w zachwycie podziwiać podniebne pejzaże 

a później spadać 

ale już sama 

bez skrzydeł 

bez nadziei

ps- już wiem że koniecznie napiszę swoją interpretację baśni Andersena...

zacznę od swojej ukochanej Calineczki.. i wiem, że ktoś mądry już zauważył , że to jest historia o infantylizacji kobiecości, o kobiecie- maskotce, która poddaje się kolejnym życiowym mirażom, kolejnym życiowym partnerom, która zawsze płynie z prądem i nie ma własnego zdania...

ale dla mnie to będzie historia o porzuceniu, zabraniu dzieciństwa, za wczesnej dorosłości, o szukaniu siebie i walce o lepsze jutro...