czasami

czasami wydaje mi się że więcej mam do powiedzenia

o męczących naukowach godzinach

między jedną filiżaną czekolady

a drugą- herbaty

niż o tych wszystkich niesamowitych ludziach i miejscach,

wyżynach szczęścia i emocjonalnych orgazmach 

kiedy idę z Tobą przez Świat trzymając Cię mocno za rękę

samotność której tak bardzo nienawidzę

jest mi chyba  do pisania niezbędną 

do pisania

niezależnego myślenia

wyostrzania smaku wspomnień

chwil co za nami

do niograniczonej wolności marzeń

i budowania w głowie idealnych światów

do odnalezienia się w tym gąszczu znaczeń

emocji poplątanych 

natłoku barw i obrazów

za oknem świta

i mimo że jesteś tak daleko

zasypiam z uśmiechem na moich wiecznie głodych ustach

ps- zupełnie niespodziewanie skończyła mi się blogowa pamięć!
chyba serio wypływa ze mnie za dużo zdjęć i słów nieokrzesanych