Nadzieja

paruje poranna kawa

schnie na mnie koszulka mokra po bieganiu

siedzę nad otwartym kalendarzem 

i śmieję się sama z siebie/ do siebie

( choć wiem, że jest to raczej śmiech przez łzy)

wczoraj potwierdzono ostatnie terminy

we wszystkich trzech szkołach

i jakimś cudem

nic na siebie nie zachodzi

jakimś cudem 

nie zapowiada się na dwa egzaminy w ciągu jednego dnia

ale mimo to

czuję się  jakby to był jakiś ponury żart

ogrom nauki mnie przeraża

przerasta moje najśmielsze wyobrażenia

oddech krótki urywany

i doprawdy nie mam pojęcia 

skąd we mnie tyle Nadziei

skąd tyle siły żeby ciągle o siebie walczyć

 skąd tyle wiary że

 jest szansa

 że się uda

 

siedzę nad tym kalendarzem 

i obmyślam strategię przetrwania

to będzie wojna na 

śmierć i marzenia